Ene Weduwe
Frederica van Torenveldt, uit de dichtbundel: ‘t vette swijn, 1854
Ene weduwe in 't nauw, gejaegt door de koude van den winter van ’t hart, Verlaten in den steegh van der minnen, waer ick kwam om te ooverwinnen, Het gevegt op den eenzaemheyt door met u te vrijen den gansche nagt, Om in den vroeghe ogtent agter te blijven met mijne hart op wagt.
Wagten op uwe liefde ende ene tedre kusch op mijne volle lippen, Daer in de diepte wat onder den gordel leeft, maer 't sijt tevergeefsch want 't lukt u steedsch om mij te ontglippen, stilletjesch in de nagt.
Hier sta ick dan alsch eene weduwe in de inkt-
En alsch u weijgert sal ick de swarte weduwe spelen tegen wil ende dank, En u verslinden met huit ende haer.