Eene Roosch sijt
Ontspronghen
Uit de dichtbundel: Den Kersgt Besch (1849)
Dichter: Arthur Armand
Eene roosch sijt ontspronghen in de schraele winternagt, te midden van d'arme lieden ende de schapen in den velden doorbragt.
Getroost door eene enghel die uijt den hoghe kwam voorwaer, kusch ick eene silte traen van uwe wangh op 't altaer ende getroost ick mij getuighe te sijn van den wondeeren groot ende kleijn.
Nimmer gedagt dat uw roosch bloeijen sou in de winter van uw leven, de tijt waerin 't uw tijt sijt om gegeven met den enghel te gaen naer 't eeuwighe paradijs, sie wel aen!
Eene roosch sijt ontspronghen fier van geluk, midden in de donkstre uuren ende kort van stuk. Nimmer meer verwagt dat de bloem sigzelve openen sou ende 't geuurende wonder de werelt aenschouwt.
't sijt sond'om de bloem te laten verwelcken off de enghel ermee te laten spelen, waerdoor er gewisch ende waer eene maegd'leyke geboorte sigzelve aenbeveelt.
Desche roosch verdient beter dan eene lugtighe hemelsche geliefde, die alsch eene ijzighe wint de blaedjesch streelt ende 't beliefde eene kleijnoot agter laet. Daerom pluck ick de roos, suikerzoet geuurent ende grandiooosch verleijd'leyck diep root gekleurd.
Een roosch sijt gisteeren ontspronghen ende heeft volbragt waervoor 't wasch gemaekt: 't sorghen voor 't naagheslagt in alreedsch die winterpragt.
