Sie de Maenen door
de bomen
Uit de dichtbundel: Den Heijlighe Mensch (1868)
Dichter: Therese Soetenbier
Sie de maenen door de bomen schijnen Een vreemt versghijnsel heden nagt. Wat mij veel heeft gebragt. Ick sagh niet eene maen schijnen, maer velen volle maenen ontdaen van hun satijnen.
De maenen lagten mij vrolijck toe ende ick dagt nogh wat eene gedoe om die allemael tevree te stellen, want dat kan ick je alreedsch voorspellen. De gedagte alleen maekt mij vres'leyk moe, maer mondje toe.
Voor je 't weet, roept swoeele piet: doe je satijntje maer uijt ende laet de maen schijnen door de bomen opdat ick van 't aenghezigt plezieeren kan. Daer ligh ick oover eene knie van den helper van Sinterklaes, niet wetent wat er gaet gebeuuren. Wat gaet 't worden? Eene rode maen off togh eene volle glinsgteerende maen sagtjesch gekneed?
Wat staet er in 't grote boeck oover mij geschreven? Sal mijn ondeugt worden vergeven? Off sal ick wat gaen beleven? Uiteraert ben ick niet de eenighe die vannagt oover de knie van den knegt ligt.
Velen met mij in iedre straet, dorp, stat off ergensch op 't platteland. Manen die schijnen tijdensch Sinternagt, wie heeft sulksch eensch bedagt?
Zwoeele Piet fluistert sagt dat ick drie ticken heb verdient vannagt, onder tegen de billen aen met de roe gedaen. Ick kir soetjesch terwijl ick lach naer die Pieterbaes. Sinterklaesch sluijt 't boeck ende kijkt hoe de illusie van den maen beweegt, voordat 't weer in 't satijntje verdwijnt.
Hoeveel manen schudden dit jaer gewilligh heen ende weer tussen de bomen? Met spijt sie ick Sinterklaesch ende sijn Pieterbaesch vertrecken, mijn huischje uijt.
Mijmeerent bij 't haerdvuur oover 't avontuur sojuist beleefd, wort er opnieuw geklopt op de deur. Ick doe oopen ende sie gindsch Sinterklaesch staen met sijn Pieterbaes, snel omgekleet ende baerd opnieuw gekapt.
‘Wie sijt alhier ondeugent stout geweescht?’, ende voor ick 't goet ende wel besef, sakt mijn satijntje af.
Wat heb ick togh gedaen, waerdoor mijn maen harder moet schijnen?
