Moordend Doot Gedoot
Uit de dichtbundel: Den Duistre Mensch (1837)
Dichter: Theresa Soetenbier
Het kan nie worden gesegt wie gaet moorden ende wie er wort versneden in dicke repen spek, om te roosteeren boven 't vuur in de haerdstee op 't uur van den geeschten vannagt.
Borrelden daermen aen stokjesch geregen met eene knispeerent korsgtje soalsch bij 't worsgtje van d'ontrouwe sieke man, verkreegen tijdensch eerdre sondighe daden ende heden ontmand.
Stinkende haaren die knetteeren in 't vuur, van den schedel gesneden met eene lapje huit erbij, voor d'aroma’sch die horen bij 't duivelsche koken in de duistre nagt.
Afgehakte voeten ende handen, gekruit ende wel aen 't spit, draeijent in 't rond, sissent vet alsch 't door de vlammen wort opgegeten.
Eene huit die openbarsgt ende sie 't sagt gebraden vleesch wat losch ront 't bot sit, soo malsch, soo onghelooflijck malsch.
Hersenen alsch swezerick klaergemaekt, g'leyck aen eene paté van den lever maer dan wat soeter van smaek, goet gekookt ende dan ligt gebacken op borden geserveert met eene volle Fransche wijn.
Tot slot sijt 't hart aen de beurt, versch geoogst, bloederigh root ende goedgekeurt om te eten, rauw, gedrenkt in eene Ruby port, met de tanden scheuurent tot dat de spier 't begeeft ende 't kauwen begint.
Eene keer per jaer eene feescht'leyck gedagte op de nagt van Samhain, die verder nimmer magh sijn. Ick walgh van mijn egtgenoot.