Cherubeijnen Ontdaen
Uit de dichtbundel: Er sijt nogh hoop (1869)
Dichter: Elsken van Esch
Het lachen sijt vergaen, de Cherubijnen sijn ontdaen. Traenvogt loopt in brede banen oover 't gesigt van den enghel met den hartstoght voor velen op de dagh van Valentijn, De heijlighe van 't goede ende liefde, eene ware strael van sonneschijn.
Vanavont egter vresen de Cherubijnen dat 't geluck wort versgtoord, door wat aen gene sijd'op onsch wagt. Zonder pragt ende leghe ogen, de doot ende 't voorportael.
De heijligen sijn verdwenen, alreedsch sijt 't maer voor eeven ende dusch sijt de mensch op elkaer aenghewesen. Wat hebben we veel te vresen. Moordzugtigh volck alsch 't onsche deijnsgt niet terugh voor griezeligh plezier.
De Cherubijnen sluijten hun ogen met kragt, om te horen wie er komt oover de gragt, met den pragt ende de prael van den doot, alsch eene kostbaer kleijnoot te water. Weijnigh goedsch komt alhier uijt voort tot aen den hemelspoort.
Fijn besnaert ende goet geaerd, hoopen de Cherubijnen voor 't beste maer de duivel testte hen, ieder jaer.
Vanavont sijt 't weer soover de heer van den duisternisch ende sijn demonen draaghen swartgalligh kronen om te pesten off vest te mesten, opdat de sond'alreedsch sijt begaen voordat 't ogtendgloren onsch kan bekoren.
Wie sijt sterck genoegh om te weersgtaen in Godsnaem, de Duivelsche vloeck van die eene nagt per jaer waerop 't kwade sijt toegestaen.
De Cherubijen durven te hoopen dat niemant sijn siel heeft willen verpanden, want de liefde wagt in 't nieuwe jaer, maer alleen voor degene die kragtigh sijt vannagt.
De Cherubijen sitten klaer met de dijen tegen elkaer op eene wolkje toe te kijken hoe swack U bent ende geen liefde krijgt 't koomende jaer.
