Toneelspelen, de voorstelling

En dan het grote moment. Zenuwen beheersen ieder gesprek.

Make-up wordt op je gezicht aangebracht.

De kleedster trekt aan je jasje. De zaal loopt langzaam maar zeker vol.

Geroezemoes. Koffie staat dampend op de kaptafel.

De regisseur loopt onrustig heen en weer. "Nog vijf minuten", roept iemand.

In de zaal gaan de lichten uit. Het geroezemoes sterft weg.

Je staat op het podium in de uitgangspositie. Een krakend geluidje.

"Succes!", weet de regisseur nog net uit zijn keel te persen. Het doek gaat open. Een fel licht schijnt in je gezicht. De zenuwen gieren door je keel. Het is nu of nooit. De eerste zin rolt uit je mond: "Hoelang is het al niet geleden......"

Je toneelvrouw komt op. Dik geschminkt.

Als je haar hand vasthoudt voel je hoe klam deze aanvoelt.

De laatste zin verlaat je lippen zonder aarzeling.

Het doek valt dicht.

Applaus.....applaus.......applaus.

Een vreemde tinteling kruipt over je rug naar boven.

Je nekharen gaan rechtop staan.

Het doek gaat open, het zwarte gat is nu ook verlicht.

Overal zitten mensen te applaudisseren.

Je vraagt je af voor wie ze eigenlijk applaudisseren, dan valt het doek voor een laatste keer. Na de voorstelling droom je nog weg. Je bent moe maar tevreden.

Het harde werken zit erop en je beseft dat het voorbij is.