De prijs van de vrijheid om te creëren wat je wilt en de creativiteit de vrije loop te geven, is dat de stichting niet of nauwelijks in aanmerking komt voor subsidiëring of fondsgiften. Het niet in een keurslijf willen passen dat door bureaucraten is bedacht om geldstromen te kanaliseren, is weloverwogen en doelbewust gemaakt. De Gulliërs hebben een allergie tegen de eenheidsworst en overheden die vertellen hoe zij het willen hebben. Waarom? Juist omdat het beperkend werkt en grenzen stelt aan de creatieve ontwikkelingen. Er wordt al veel te veel gereguleerd in ons kikkerlandje. Eén van de taken van cultuur en de kunst is om vernieuwend te zijn. Het verrassen en confronteren. Het betoveren en ontnuchteren. Een spiegel van de tijd. Hoezo idealisme?

De kunst van het overleven als stichting vraagt om een grote inzet en toewijding van de medewerkers. Er is domweg geen geld om websites te laten bouwen, posters en flyers te laten ontwerpen, boeken vorm te geven, logo’s ontwerpen, sociale media, enzovoorts. De Gulliërs doen alles zelf. Er wordt minimaal uitbesteedt en dan alleen als het echt, echt, echt niet anders kan.

Natuurlijk, maken de Gulliërs gebruik van hulpmiddelen om de uiteenlopende werkzaamheden te vereenvoudigen en mogelijk te maken. Uit een nood is een deugd voortgekomen en de toch al allrounders van stichting Gullie hebben hun vaardigheden in de afgelopen 10 jaar flink uitgebreid.